Je werkt een hele week van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Je sluit de werkweek af met een gezellige drink onder collega’s en duikt nadien ‘t frietkot in om de week nog beter af te sluiten. Kan het nog heerlijker?

Je slaapt lekker lang uit op zaterdag. Op het moment dat je de rolluik van je slaapkamer naar boven rolt voel je zo de warmte achter het glas van de zonnestralen. Je bedenkt “ik ga wandelen met mijn hond”.

Update (28-Apr-2008): Foto’s zijn toegevoegd.

De luxe overvalt me. Ik open de koelkast, neem iets te drinken. Ik was mezelf en duik propere maar toch vuile kleren (voor de hond) in. Ik laat beide honden uit (cfr Molly en Enja) en speel ondertussen een ongezond stuk eten naar binnen.

Ik controleer of de aanhanger (oh die luxe) goed aan de auto (oh die luxe) hangt en zet voor alle zekerheid de luchtverfrissing aan in de aanhanger (oh die luxe). Ik ga nog even terug naar binnen om op te zoeken waar we gaan wandelen. Ik schakel de laptop aan (oh die luxe) en surf naar de website van Mappy (oh die luxe). We zoeken op het plan een groene vlek niet ver van waar we ons nu bevinden. We kiezen het Tillegembos te Sint-Michiels (Brugge).

Ik vertrek en geniet van de aangename temperaturen in de auto. Ik rijd op de E40 als ik plots vanaf de pechstrook zo’n Citroen Berlingo zie vertrekken die de rechterband van de E40 opwil. Ik wijk uit en ga op de middenste band rijden terwijl mijn ogen een rolstoel zien liggen in de koffer van die Citroen Berlingo. Genietend van de zon (en een lekker muziekje op de autoradio) rijd ik de Citroen Berlingo met een vrouw aan’t stuur voorbij die nog steeds aan het optrekken is. Ik kan terug helemaal rechts rijden. Na een minuutje rijdt de Citroen Berlingo mij terug voorbij en merk ik op dat op de achterbank van die wagen een vader met zijn kale overgevende zoon zit. Plots wordt alles je duidelijk.

Een gezinnetje met 1 kind wil naar zee. Hun kind heeft kanker en ondergaat een zware chemokuur. De jongen moet zich wellicht mobiel maken met een rolstoel. Ze zijn gestopt op de pechstrook om de jongen te verzorgen. De hitte in de auto, de hobbelige E40, de gevolgen van de zware chemokuur zijn duidelijk merkbaar. Wat ben ik met al mijn luxe?

Mijn autoradio wordt uitgeschakeld en ik beslis om rustig verder te rijden. Ik ging en ga wandelen.

Ter plekke trof ik een heel mooi bos (met een aangeduide ruime parking) aan met leuke wandelpaden én een vijver… die Enja uiteraard moest induiken. Want een vijver waar Enja niet in is geweest is geen echte vijver. Aan het Tillegembos is een leuke taverne verbonden met een groot terras. Een pint kost er 1,90 Euro, niet bepaald goedkoop.

Uiteraard ben ik deze keer opnieuw mijn fototoestel vergeten en moest ik het opnieuw doen met de ingebouwde camera in mijn gsm.

This entry was posted on Sunday, April 27th, 2008 at 10:35.