Pfff, wat moet ik zeggen …
Ja hallo! Enja, ‘t is me wat. Ze verbaast me elke dag meer en meer.
Daarnet ben ik aan’t wandelen met haar… even gevolgd en gespeeld met balletje en nadien rustig uitbollen en wat spelen / wandelen. Komt er opeens een andere hond aan, ergens kruising duitse herder golden retriever. De kleur en beharing van een golden maar de bouw van een duitser met rechte oren. Volle rug de haren recht, oren plat op het hoofd richting Enja. Ik zo snel mogelijk Enja bij me gehaald en aangelijnd, rustig gehouden en balletje afgepakt zodat ze gefocust zou zijn op mij en het balletje in plaats van op de andere hond… Dan wandelde de geleider van die hond, een mevrouwtje van 70+ zeg maar rustig verder met al lachend te zeggen “Je moet de mijne ook eens leren luisteren”. Bon ja, geen probleem meer, dan maar rustig verder spelen.
Dan komen er mensen aan, je zou zeggen ouders die hun 2 kindjes afzetten bij grootmoeder oma. De twee kindjes gingen nog even spelen… een kwartiertje want het wordt dan ook al sneller donker. Bon ja, Enja doet niets en houdt mij in’t oog terwijl de kindjes de straat oversteken. Nadat de kindjes deze actie voltooid hadden begonnen ze te lopen, in de modder, om zo snel mogelijk het achterliggende grasplein waar ik ook net had gespeeld te bereiken. Enja viel natuurlijk op dat het jongetje een bijna-val beweging maakte en rende er verbaasd naartoe. Ik dacht toen bij mezelf… jah de kindjes hadden duidelijk geen schrik van Enja dus laat maar begaan. Tot opeens het jongetje verschiet van Enja en poef… val in de modder. Enja raakte de jongen niet maar het was raakelings passeren… Bon ja, grootmoeder oma heeft de boel nog zien gebeuren en gaf geen kritiek naar mij toe maar zei dat het jongetje niet mocht lopen in de modder… Ik vind eigenlijk wel dat ik ergens in fout ben, of toch verantwoordelijk. De oma mag nu de jongen en zijn kleren inclusief jas gaan wassen… ‘t was nogal een zicht :-(. Het jongetje begon luidkeels te wenen op het moment dat het gebeurde waarop Enja opeens begon te blaffen… Ze uit nooit agressie maar op dat moment was blaffen echt geen goed idee van haar. Ze blafte hoogst waarschijnlijk op het luidkeels gejank van het jongetje maar ze stopte na 3 blafjes met het commando “stil, rustig”.
Oma en de kindjes gingen naar binnen aan de overkant van de straat in hun huis. Ik zat daar dan alleen met Enja, niet goed beseffende wat er net gebeurd was… Nuja, vergeten maar zeker?
Verder… Eénmaal thuisgekomen van dit ongelukje moest Enja nog eens plassen. Ik ging dan ook met haar naar achteren en liet haar plassen… maar doordat ik zelf ook moest… verloor ik haar ongeveer 5 seconden uit het oog. Ik had door dat ze iets van plan was en moest me dus haasten naar haar ren. Het was echter al te laat. Ze zat in de weide naast ons. Bij het niet al te sociale paard. Ze kon tussen de struiken door de draden erbij gaan… Ze kwam wel als ik ze riep maar ze herinnerde zich kennelijk niet meer hoe ze er geraakt was want ze stond dan ook stomverbaasd te kijken van “Shit hoe geraak ik nu tot bij jou Koen?”. Ik heb dan maar gebruik moeten maken van het commando “hoog”. Dat begreep ze onmiddellijk en ze vloog over de omheining heen… ik denk toch een 80cm hoog… Goed dat ze erover geraakt, niet goed dat ze al springt, maar als Enja er zo vlotjes over raakt, dan het paard zeker… niet?
Bon ja, weeral een avontuur met Enja… waar houdt het op!
UPDATE: De hoogte van de draad is 74cm… daar ging ze dus vlotjes over!
